مبانی اینترنت خوش حال میشم به آرشیو سر بزنید
| ||||
داشتن امنیت، شاید یکی از مهمترین نیازهای انسان است که در جامعه، نهادها و ارگانهای متعددی تأمین و حفظ آن را برعهده دارند. اما در دنیای مجازی، بهواسطهی گمنامی افراد، فرامرزی بودن و پیشرفت سریع تکنولوژی، ایجاد امنیت با دشواریهای بسیار همراه است و با این که دولتها قوانینی را برای حمایت از امنیت کاربران این فضا وضع نمودهاند؛ اما در عمل، توفیق چندانی حاصل نشده است. در کشورهایی مانند ایران که هنوز تمامی سیستمها و زیرساختهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، دیجیتالی نشدهاند و بسیاری از امور و کارها به شیوهی سنتی انجام میپذیرد، مهمترین مسأله در زمینهی امنیت کاربران را میتوان امنیت روانی آنان دانست. که برهمخوردن آن میتواند در زندگی واقعی کاربران نیز، مشکلاتی را ایجاد نماید.
آرزو 19ساله است، دو سالی میشود که از اهالی این دنیای مجازی شده است: «راستش را بخواهید اصلا آرامش ندارم. میترسم؛ از همه، از تمامی آدمهای اینجا و هرچیز که به آنها مربوط میشود. بعد از این مدتی که اینجا بوده ام الان به نظرم هر فرد امنیت خود را باید خود ایجاد کند؛ وگرنه از طرف دیگران به هیچ احدالناسی نمیشود اعتماد کرد». مهدی شش-هفت سال است که با اینترنت آشنا بوده و ساعات زیادی را در این فضا سپری کرده است. او هم میگوید: «اینترنت هیچوقت امنیت صددرصد ندارد. اصلا فضای نت امن نیست. البته این امنیت نسبی است؛ مثلا برای افرادی مثل ما که زیاد در دنیا مهم نیستیم امنیت هست، البته نه امنیت کامل». ایمان هم شش سال است که وبلاگنویسی میکند. وقتی میپرسم: «در این فضا احساس امنیت و آرامش میکنید؟» پاسخ میدهد: «به هیچوجه! حتی با شخصیت مجازی! اینجا دیگر هیچ تفاوتی با دنیای حقیقی ندارد، الا اینکه با هیچ کسی هیچ رابطهی حقیقیای نداشته باشیم. و مهمتر از همه اینکه سطح امنیت روانی در اینترنت از امنیت روانی در جامعه شدیدا آسیبپذیرتر و شکنندهتر است؛ یعنی در محیط اینترنت خیلی زودتر از فضای خارج، اعصاب انسان به هم ریخته و قاط میزند»! اما بهار با اینکه یکبار وبلاگش هک شده و با مزاحمتهای مختلفی روبهرو شده است، میگوید: «از وقتی با اسم مستعار مینویسم و دیگر کسی وبلاگم را نمیشناسد، احساس امنیت بیشتری میکنم. البته آدرس ایمیل و آیدیم را از وبلاگم برداشته ام.» حمید از سال 81 در اینترنت فعال می باشد. او میگوید: «به نسبت احساس امنیت میکنم. من شخصیتم یک شخصیت بیخیال و راحت می باشد، خونسردم. کسی هم بخواهد امنیتم را زیر سوال ببرد در این دنیای مجازی، چندان برایم مهم نیست؛ ولی نه تا این حد که بخواهد زندگی واقعی ام را تحت تأثیر قرار بدهد؛ یعنی اگر بخواهم بگویم که این دنیا اینقدر امنیت دارد که من بتوانم همهی دار و ندارم را بگذارم برایش، اصلا به این شکل نیست. ولی اعتقادی به مستعارنویسی و این حرفها هم ندارم. همه جا میخواهم خودم باشم». ممکن است عدم امنیت در این فضا برای هر کاربری پیش آید؛ اما ظاهرا زنان و دختران، آسیب بیشتری را از این ناامنی میبینند. در تحقیقی که ویکیبل در دانشگاه حقوق ایالت جرجیا انجام داده، آمده است: «بسیاری از مردان، اینترنت را قلمرو خود میدانند. هنگامی که زنی به این قلمرو وارد میشود، میل به سرکوب در آنها ایجاد میشود. همانطور که این میل در محیطهای کاری که بیشتر به دست مردان اداره میشود هم وجود دارد. در دنیای واقعی شاید بسیاری از مناسبات اجازهی سرکوبگری به کسی که قلمرو خود را در خطر میبیند ندهد؛ اما در فضای مجازی، ناشناس بودن این امکان را به افراد میدهد که در پشت هویت مجازیشان به آزار و اذیت بپردازند». در پاسخ به این سئوال که: «به نظر شما این فضا برای خانمها و آقایون به یک نسبت ناامن می باشد یا خیر؟» ایمان میگوید: «نه! به نسبت مساوی نه! معمولا خانمها خیلی بیشتر اذیت میشوند و بیشتر هم از این فشارها تأثیر میپذیرند. من نمیتوانم حکم کنم که اینجا برا خانمها ناامنتره یا آنها آسیبپذیرترند. من فقط چیزهایی را که دیدم میگویم». مهدی معتقد است: «در هر صورت این مشکلی می باشد که در جامعه هم وجود دارد؛ اینکه مرد چون نسبت به زن از نظر جسمی برتری دارد باید هر چیزی که میخواهد بهدست بیاورد و وقتی بهدست نیاورد نمیتواند این را بپذیرد. البته زنها هم همینطورند اما خیلی کمتر نسبت به مردها. و این خواستنها و برطرف نشدنها و عدم قبول این وضع، باعث ایجاد تنش در فرد میشود و این تنشها گاها بهصورت مزاحمتها و... نشان داده می شود. به همین دلیل خانمها بیشتر ممکن است مورد مزاحمت افراد مریض قرار بگیرند و همین مزاحمت میتواند امنیت فرد را بههم بزند». [ دوشنبه 92/5/21 ] [ 10:5 صبح ] [ رضاقاسمی ]
[ ????? () ]
|
|
|||
[پارسی بلاگ : ahalisalam.blogfa.com] [????? ??? osaraysham.parsiblog.com] |