نصب نرم­افزارهای گذر از فیلتر معمولا نیازمند قدری تخصص فنی و نیز منابع مناسب از قبیل میزبان وب[1] و نیز پهنای باند مناسب است. با یک فیلترشکن خصوصی موقعیت کاربر فقط برای کاربران مورد نظر قابل شناسایی است در حالیکه فیلترشکنهای عمومی و سرویسهای ناشناس هم برای کاربران نهایی و هم کسانی که فیلترینگ را اعمال کرده­اند قابل شناسایی است.(که عمدتا هم فیلتر شده­اند) احتمال شناسایی و انسداد فیلترشکنهای خصوصی نسبت به عمومی­ها کمتر است.

فیلترشکنهای شخصی را می­توان با اندکی تغییرات و تطابق با نیارهای کاربر به راه انداخت. برخی از تغییرات رایج تغییر دادن نام پورت مورد استفاده توسط سِروِر و نیز اعمال رمزنگاری است. SSL­[2] پروتکلی برای انتقال امن اطلاعات در اینترنت است. این پروتکل عمدتا توسط وب­سایتها برای انتقال امن اطلاعاتی سری از قبیل اطلاعات کارت اعتباری و ... به کار برده می­شود. وب سایت هایی که با این پروتکل کار میکنند به جای HTTP معمولی از طریق HTTPS قابل دسترسی­اند. گزینه دیگری که هنگام استفاده از SSL پیشنهاد می­شود ایجاد یک صفحه خالی و بی-ضرر در روت[3] مربوط به سِرور وب و پنهان ساختن فیلتر شکن در یک آدرس و نام تصادفی است. اگرچه یک واسطه ممکن است وب سایتی که کاربر قصد اتصال به آن را دارد کشف کند اما نخواهد توانست آدرس صفحه درخواست شده را دریابند چرا که رمزنگاری شده است. مثلا اگر کاربری مایل به مشاهده صفحه زیر باشد

https://example.com/secretcircumventor

یک واسطه می­تواند کشف کند که کاربر بهhttps://example.com متصل شده است اما نمیتواند صفحه مورد نظر را بیابد. اگر اپراتور فیلترشکن یک صفحه خالی در https://example.com قرار دهد آنگاه فیلترشکن کشف نخواهد شد.